Soms lukt het ons niet alleen om een probleem of een situatie binnen het gezin op te lossen. De hulp van anderen kunnen we dan goed gebruiken. Maar waar liggen de oplossingen? In de traditionele hulpverlening worden in moeilijke situaties binnen een gezin beroep gedaan op allerlei instanties zoals onder andere de jeugdzorg. Maar is deze professionele handreiking wel voldoende?
Het zelfstandig functioneren wordt in vraag gesteld en de oplossing wordt bij de hulpverleningsinstanties gelegd. Maar in het antwoord en de handreiking van de hulpverlener ligt niet altijd de oplossing van het probleem. Een Eigen Kracht-conferentie kan uitkomst bieden.
Want soms zijn de oplossingen eenvoudiger dan we denken: omdat Eva altijd van huis wegliep wou de gezinsvoogd haar in een gesloten instelling plaatsen. Uit angst dat Eva in het lovercircuit of in de prostitutie zou terecht komen. Na verschillende instanties geraadpleegd te hebben werd uiteindelijk ‘Eigen Kracht’ ingezet. De eerste vraag van de coördinator van Eigen Kracht was “Waaróm loop je weg?” “Ik wil niet weg lopen”, legde Eva uit, “ik weet alleen niet waar ik naar toe moet als ik ruzie heb met mijn vader.”
Waar ligt de focus? Wat wil jij? Wat is jouw vraag? De vraag verwijst naar de oplossing. En dat is de basis van waaruit Eigen Kracht werkt. Want die oplossing ligt veelal binnen het netwerk van de persoon zelf. Mensen kunnen samen met familie en vrienden namelijk heel goed oplossingen bedenken als het tegenzit. Tijdens de conferentie waarbij uiteindelijk familieleden en vrienden aanwezig waren werden er onderlinge afspraken gemaakt dat wanneer Eva ruzie heeft met haar vader ze bij die naasten kan aankloppen. De Eigen Kracht- conferentie voorkwam dat ze buiten huis geplaatst werd.
Monnieke Benning is regiomanager voor Flevoland van Eigen Kracht: “Die kring van betrokken mensen beslissen tijdens de conferentie, naar aanleiding van de vragen die zich stellen rondom een probleem, wat er nodig is om tot een oplossing te komen. Aan de hand van die besluiten maken ze een hulpplan die uitgevoerd moet worden eventueel in samenwerking met professionele hulpverleners.” Er komen dus wel nog hulpverleners aan te pas. Die worden vaak in het plan verweven en zijn leidend voor de hulpverlening. “Het verschil hier is dat het hun wens is en geen bemoeienis”, vertelt Monnieke, “ze beslissen zelf om de hulpverlener binnen te halen waarom en waarvoor. Daarom heet het ook besluitvormingsmodel.”
Eigen Kracht groeit in Nederland. Voor vele gezinnen is het veelal het laatste houvast middel om iets aan hun situatie te veranderen. Sinds het in 2001 geïntroduceerd werd zijn er in totaal reeds 3000 conferenties georganiseerd in Nederland. In Amsterdam en Overijssel worden er jaarlijks zowat 300 conferenties georganiseerd. Per jaar worden er gemiddeld dertig conferenties gefinancierd door de gemeenten in Flevoland. “Eigen Kracht heeft al heel wat resultaat geboekt en de uitkomsten van de conferenties zijn daadwerkelijk oplossingen voor problemen die al heel lang binnen een gezin spelen”, vertelt Monnieke. Monnieke Benning hoopt op meer en blijvende subsidies vanuit de provincie en een betere en soepeldere samenwerking met de gemeentelijke hulpverleningsinstanties: “Het is weliswaar een grote stap voor traditionele hulpverleningsorganisaties om met ons samen te werken. Maar het is toch heel waardevol dat je mensen in moeilijke tijden iets in handen geeft waardoor betrokkenheid met elkaar vanzelfsprekender wordt, met de mensen om je heen? Dat je leert eerst uit eigen kracht te putten, vooraleer buitenstaanders beslissingen over je leven gaan nemen. Om uiteindelijk samen te werken.”
Katrien Van den Berghe (voor de Flevopost)